63. Moja kawaa!

Po 20 minutach ktoś zapukał do drzwi. 

- Wchodź – powiedziałam i wtedy zza drzwi wyłoniły się dwie ręce trzymające cztery opakowania tofifi. Zaczęłam się śmiać, a po chwili zza drzwi wyłoniła też się jego głowa ze śmiesznym uśmiechem. Pokręciłam głową ze śmiechem i przywołałam go gestem ręki. Położył się koło mnie i przez chwilę patrzyliśmy wprost. Popatrzył na mnie i znów spojrzał do przodu. Wtedy ja popatrzyłam na niego i znów spojrzałam w przód. Wybuchneliśmy śmiechem i położyłam głowę na jego ramieniu.

- Nie wiem jak Ty to robisz, ale wystarcza mi chwila spędzona z Tobą i staję się takim szczęśliwym człowiekiem. – powiedziałam i spojrzałam mu w oczy – dziękuję

- Nie ma za co – pocałował mnie w czoło i objął ramieniem. Wziął pilota i włączył telewizję, leciał mecz piłki nożnej pomiędzy Realem a Barceloną.

- Real wygra – powiedziałam otwierając opakowanie tofifi

- Pff – parsknął – Barca – powiedział zabierając jedno tofifi.

- Nie – pokręciłam głową

- Czy każda dziewczyna musi być za Realem? Bo co bo Ronaldo? – zapytał lekko kpiącym tonem.

- Ej – zaczęłam się śmiać – spokojnie, nawet nie lubię Ronaldo, wolę Messiego – pokręciłam głową – po prostu wolę Real, sorki, ale drużyna nie składa się tylko z Ronaldo, tylko z podstawowego składu + rezerwowi - powiedziałam i spojrzałam na niego

- No dobra – wywrócił oczami ze śmiechem i przesłał mi buziaka w powietrzu.

- Tak swoją drogą, po co kupiłeś aż 4 opakowania? – zapytałam

- Żebyś za dużo nie mówiła, tylko jadła – zaśmiał się

- Bardzo śmieszne – fuknęłam.

Po 10 minutach meczu, zjedliśmy już całe opakowanie.

- No dobra – zaśmiałam się – jak w takim tempie będziemy to jeść, to pójdziesz jeszcze po 5 opakowań i dopiero się mecz skończy

- No widzisz – powiedział.

Po pierwszej połowie było nadal 0-0, a w 5 minucie drugiej połowie Messi dostał podanie i strzelił gola.

- Ej! – krzyknęłam i aż wstałam – SPALONY BYŁ!! 

Andrzej popatrzył na mnie jak na kosmitę

- No był, ale.. skąd Ty wiesz, co to spalony? – zapytał przerażony

- Nie każda dziewczyna, nie potrafi zrozumieć prostego znaczenia słów. – spojrzałam na niego poirytowana

- Po prostu nie każda dziewczyna jest tak mądra jak Ty – powiedział i puścił mi oczko.

- Pff no wiadomo – powiedziałam i znowu siadłam. Spojrzałam na tofifi

- Weź to ode mnie, bo zaraz już Tym zwymiotuję – powiedziałam i odsunęłam to opakowanie dalej. Zostało ostatnie, z 4!!

- Zbieram się Paula – powiedział Andrzej i wstał – Już 21:34

- Zostawiasz mnie? – zapytałam i zrobiłam smutną minkę.

- Przepraszam – powiedział – a właśnie, wiesz, Paula, nie pojedziemy do żadnego Zakopca, nie dam rady wziąć wolnego, poza tym w czwartek gramy – teraz on zrobił smutną minkę

- Nie ma sprawy – powiedziałam – A będę mogła przyjść?

- Jasne – puścił mi oczko – załatwię Ci moją koszulkę i wejściówki vipowskie – wyszczerzył się

- Mmm jak słodko – powiedziałam i się zaśmialiśmy – i będę siedzieć z wszystkimi dziewczynami i żonami chłopaków, będąc Twoją przyjaciółką – powiedziałam i pokręciłam głową. – Wystarczy bilet na zwykłych trybunach – zaśmiałam się

- No co Ty, nie przesadzaj – uśmiechnął się

- Taa a potem się będziesz dziwił, że nie masz dziewczyny – wystawiłam mu język

- Tak tak tak, jasne, jasne, nie przesadzaj – powiedział – Lecę

- To chodź Cię odprowadzę – powiedziałam i zeszłam z nim na dół. Akurat wchodził Fabian i razem z Ziomkiem poszli do salonu. Andrzej stał na korytarzu i zakładał buty kiedy rozległ się dzwonek do drzwi. Otworzyłam a tam stoją dwie dziewczyny.

- Mogę w czymś pomóc? – zapytałam i akurat Andrzej się wyprostował.

- Chciałyśmy poprosić o autograf – powiedziała jedna z nich, blondynka

- Yyyy… Kurcze..Jak tu trafiłyście? – zapytał poirytowany i zmarszczył brwi

- Szłyśmy za panem i widziałyśmy gdzie pan wchodzi do jakiego domu, chciałyśmy zadzwonić, ale się bałyśmy, i tak siedziałyśmy a jak przyszedł tu Fabian i otworzył mu Łukasz To się zdecydowałyśmy – wyjaśniły – to jak możemy te autografy? – skierowały się do Andrzeja.

- Paaaulaaa! – krzyknął Ziomek – Kto to? – zapytał i przyszedł razem z Fabianem a tamte dziewczyny zaczęły piszczeć. – Yyy można w czymś pomóc? – zapytał Ziomek

- My, my, my, my – zaczęła jedna ale nie potrafiła się wysłowić

- Chciały autograf dlatego śledziły Andrzeja, potem siedziały obok domu i obserwowały, przyszedł Fabian, Ty otworzyłeś, więc zdecydowały się przyjść po autografy – powiedziałam, a Fabian podniósł brwi.

- Nie róbcie tak nigdy – powiedział Ziomek i wywrócił oczami – jak nasz kurde spotkacie na mieście, to możecie podejść, po meczu też, ale sorki, to to już przesada

- My też chcemy mieć trochę prywatności – powiedział Fabian

- A w ten sposób ją zaburzacie – dopowiedział Andrzej. Tamte dziewczyny się zmieszały.

- Przepraszamy – spuściły głowy – Ale my panów tak uwielbiamy, tak kochamy – dopowiedziała ta blondyna

- Miło nam, ale gdyby każdy fan siatkówki, nas śledził i dzwonił do naszych domów, to otwieralibyśmy drzwi co minutę. – powiedział Andrzej a reszta powiedziała „No właśnie”

- A ta dziewczyna? – zapytały i wskazały na mnie – przecież jest w naszym wieku, nie zrobiła czegoś takiego samego, żeby was poznać? – roześmiałam się na te słowa, chłopcy zresztą też.

- Dziewczyny – uśmiechnęłam się do nich szeroko – Na pewno nigdy bym się nie zniżyła do takiego poziomu, że chcąc poznać siatkarzy, wbijam im się do domu, prosząc o autograf w koszulkach skry – powiedziałam – Przecież oni by mnie nie polubili, tylko znienawidzili

- Dobra, my przepraszamy, dowidzenia – powiedziały i szybko pobiegły. Spojrzeliśmy się na siebie i wybuchneliśmy śmiechem

- To było dziwne – stwierdziliśmy wszyscy. Andrzej pojechał do domu, ja chwilę posiedziałam i pogadałam z Fabianem i Ziomkiem, a potem zadzwoniłam do Zuzi, gadałam z nią półtora godziny, umyłam się i poszłam spać. Następnego dnia wstałam o 10. Stwierdziłam z wujostwem, że pójdziemy razem do kościoła na godzinę 18. Więc ubrałam się i pijąc kawę wyszłam do galerii. Szłam spacerkiem, w jednej ręce trzymałam kubek z kawą, w drugiej telefon i pisałam sms z Zuzią. Nagle wpadłam na kogoś i upadłam na ziemie, wylewając całą kawę. No jej! Przecież szłam dopiero 20 sekund!

- Moja kawaaa – powiedziałam rozpaczliwie i wstałam – Przepraszam – podniosłam głowę do góry i napotkałam czyjś tors, podniosłam głowę jeszcze wyżej.