78. Dobra, na dzisiaj koniec.

Polecieli tam, a ja jakoś dokuśtykałam na kulach i zobaczyłam Karola zwijającego się z bólu.

- Co się stało? – zapytałam gdy dałam radę podejść do Andrzeja.

- Boże Paulina, miałaś czekać, tam w gabinecie – powiedział i spojrzał na mnie z wyrzutem.

- Co się stało? – zapytałam ponownie.

- To samo co Tobie – powiedział  - Paulina – spojrzał na mnie ze złością.
- No już kurde siadam – powiedziałam i chciałam iść, ale jeszcze dodałam – Ale żebym siadła to musze tam dojść – powiedziałam.
- Już stój – powiedział i mnie objął.
- DOBRA NA DZISIAJ KONIEC! – krzyknął trener i każdy poszedł do szatni. Pokuśtykałam do Karola.
- No to co Karolku? – zapytałam – Witaj w klubie?
- Nie pocieszasz – pokręcił głową i poszedł z fizjoterapeutą do jego gabinetu. Chwilę później fizjoterapeuta wrócił się po mnie i powiedział.
- chodź dokończymy smarować nogę – i razem z nim poszłam do gabinetu. Teraz siedziałam obok Karola. Karol miał nogę w lodzie, ja miałam smarowaną i bandażowaną. Potem dał mi maść i powiedział jak co robić, podziękowałam, a on zajął się Karolem. Wyszłam i wpadłam automatycznie na Andrzeja, zachwiałam się i już prawie mnie bolał ten upadek, gdy zawisłam w powietrzu i zostałam przyciągnięta do góry przez Andrzeja.
- Przepraszam – powiedział i mnie pocałował.
- To teraz wracamy do domu – powiedziałam i jakoś wskoczyłam mu na plecy. A on zaczął się śmiać.
- Taki szofer teraz ze mnie będzie? – zapytał.

- Nono się wie – powiedziałam i poszliśmy.

- Wiesz, będę musiał przyjechać po Karola jak przyjdziemy – powiedział.

- Dobrze – powiedziałam i chwilę później Andrzej odstawił mnie do domu, a sam pojechał po Karola. Po 20 minutach przybył z Karolem i ps3.

- Teraz mam dwie kaleki w domu i ps3. Paulina szykuj się na robienie obiadów przez tydzień – powiedział i podłączył sprzęt a ja po 5 minutach skojarzyłam, że chodzi o zakład.
- No to uruchamiaj fifę i siadaj – powiedziałam gdy ps3 było podłączone.

- Ok. – powiedział siadł koło mnie i zaczęliśmy grać. Do pierwszej połowy było 1:1. W drugiej połowie też, a w ostatniej akcji kto strzelił? No kto? No Paulinka!!
- Bum bum bam! – krzyknęłam i klasnęłam w ręce

- Ona Cię ograła! – krzyknął Karol

- Robisz obiadki – wytknęłam mu język

- I tak bym robił, kaleko – pokręcił głową

- Wygrałam wygrałam wygrałam oł yea – zaczęłam machać rękoma i kręcić głową a oni się ze mnie śmiali.

- Przegrywanie z Tobą to sama przyjemność – powiedział i obejmując ręką, pocałował mnie w czubek głowy.

- Ooooo – powiedział Karol – Rzygam Tęczą! – zatkał oczy ręką

- To sobie kogoś znajdź – wzruszyłam ramionami.

- Dawaj mi teraz Andrzej tego pada, zaraz zobaczysz mistrza w akcji! – wypiął się dumnie i zaczęłam z nim pojedynek.

Graliśmy tak do późna, Karol nocował u nas, w pokoju gościnnym. Następnego dnia wstałam około 12. Czyli Andrzej już godzinę jest na treningu. Ubrałam się wygodnie i poruszając się na kulach poszłam do kuchni.

- O hej Karol – uśmiechnęłam się.

- Siadaj, już śniadanie prawie zrobione – powiedział i odwzajemnił gest.

- Oki, dzięki – zaśmiałam się i siadłam. Zjedliśmy razem śniadanie, a pół godziny później przyjechał Andrzej.

- Hej skarbie – powiedział i mnie pocałował – Siema stary – przybił sztamę z Karolem.

- Siemka – powiedzieliśmy na raz.

Posiedzieliśmy chwilę, a potem Andrzej odwiózł Karola do domu, bo ten musiał coś zrobić. W tym czasie siadłam sobie w salonie i wzięłam do ręki Ipada. Napatoczyła mi się strona Nike.com. Zaczęłam przeglądać buty damskie i wybrałam sobie buty do biegania. Andrzej wszedł i siadł obok mnie, biorąc laptopa. Zaczął przeglądać buty męskie. Ja też.

- Szukasz czegoś konkretnego? – zapytał.

- Chce jakieś nowe buty do siatki – powiedziałam.

- Kolejne? – popatrzył na mnie.

- Tak – wyszczerzyłam się – A Ty?

- Też – powiedział.

Po 10 minutach zapytał.

- Wybrałaś?

- Tak, a Ty? – zapytałam.

- Też – puścił mi oczko.

- Pokaż – zaśmiałam się.

- Ty Pierwsza – odwzajemnił gest.

- Na Ry – powiedziałam.

- Ok. – zgodził się i odliczyliśmy trzy czte ry i pokazaliśmy swoje wybrane buty.

- Ej te są moje! – krzyknęłam ze śmiechem.

- Nie! One są męskie! – również krzyknął ze śmiechem.

- No to co! Są moje, ja zamawiam!.

I zaczęliśmy się kłócić, kto zamawia te buty. W końcu stwierdziliśmy, że będziemy mieć takie same i zamówiliśmy dwie pary tych butów, ja rozmiar 42.5, on rozmiar 45.5. I moje buty do biegania w rozmiarze 42. Potem Andrzej zebrał się na trening. Po treningu przyjechał z Karolem i znów spędziliśmy razem miły wieczór.

Cały tydzień zrobiłam sobie wolne od szkoły. Jeździłam z Andrzejem i Karolem na treningi, po to, by pójść do fizjoterapeuty i by moja noga (i Karola też w sumie) była maltretowana przez niego. W sobotę pojechaliśmy do Torunia i się tam przenocowaliśmy. W niedzielę, poszliśmy do kościoła na godzinę 17. Weszliśmy do kościoła. Stanęliśmy sobie gdzieś na końcu, bo nie było miejsca siedzącego.

- Ustoisz? – zapytał mnie Andrzej pochylając się i wskazując na kule.

- dam radę te 45 minut – uśmiechnęłam się szeroko. Stanęłam sobie przed nim, żeby jakby coś to mnie łapał. W połowie mszy, jedna dziewczyna obejrzała się w tył i zobaczyła Andrzeja, a z wrażenia, aż zamknęła buzię ręką. Powiedziała kolejnej i tak oto ta wieść poleciała po kościele, a potem już co chwilę ktoś się odwracał i na niego patrzył. Andrzej położył ręce na mojej talii i schylił się. Szepnął mi do ucha.

- Czuje się obserwowany.

A ja na te słowa szeroko się uśmiechnęłam. Po mszy z racji tego, że staliśmy na końcu, wyszliśmy pierwsi. Stanęłam przodem do niego i spletliśmy nasze ręce ze sobą. Stanęłam na palcach zdrowej nogi i byłam już bliżej jego twarzy kiedy powiedziałam:
- Byłeś ciekawszy niż masz – i się uśmiechnęłam, co on też zrobił i tak uśmiechnięci zbliżyliśmy swoje twarze i złączyliśmy w pocałunku. Nagle jedna kula spadła na podłogę. Andrzej ją podniósł i zobaczyliśmy stado młodzieży dookoła nas. Andrzej podrapał się po głowie.

- Można autograf? – zapytał jeden chłopak.

- I zdjęcie? – dodała jedna dziewczyna.

- tu? – spojrzał na nich poirytowany Andrzej.

- Przed kościołem? – dodałam.

- Ty to się nie odzywaj! – krzyknął ktoś z końca tego oblężenia. Westchnęliśmy.
--------------------
Przepraszam Was bardzo, że przerwałam ten maraton, ale wczoraj, choć bardzo chciałam, to nie udało mi się wejść na komputer. Nie było mnie w domu praktycznie cały dzień, a jak przyjechałam to nie dość, że była północ to byłam strasznie zmęczona. Ale maraton rozdziałów część 2 zaczynamy! :D