70. Gdzie byłaś?

*** W tym samym czasie. Bartek ***
Krążyłem w kółko na korytarzu, gdy wyszedł lekarz.
- Witam, pan od pani Joanny? – zapytał
- Tak – kiwnąłem głową
- Właśnie urodziła się panu córeczka, może pan wejść – powiedział z jakąś dziwną miną. Wszedłem do środka i zobaczyłem Asie trzymającą dziecko i zalaną łzami. Pewnie łzy szczęścia pomyślałem. Podszedłem bliżej i zobaczyłem dziecko. Ale chwila moment! Czemu ono jest czarne?!
- Co to ma znaczyć? – zapytałem nie spokojnie, a można żec, że warknąłem na nią.
- Byłam przekonana, że to dziecko jest Twoje – powiedziała łkając, a ja roztrzęsiony po prostu wyszedłem, bez słowa. Zrujnowała mi życie. Po pierwsze zdradziła mnie z jakimś murzynem, po drugie zepsuła mój związek z Paulą! A ja ją tak kocham… Wychodząc z Sali trzepnąłem ręką w ścianę. Zabolało.
- Bartek – rzucił się w moją stronę Karol – Co jest? – zaraz wszyscy byli koło mnie

- Czy ja kurwa jestem czarny? – zapytałem
- No nie, ale o co Ci chodzi? – zapytał Karol
- Idź, zobacz o co mi chodzi! – krzyknąłem, a Karol pokiwał głową, żeby Krzysiek do niej wszedł. Po chwili roztrzęsiony Krzysiek wyszedł i powiedział:
- O kurwa…
- No właśnie! – krzyknąłem – Wredna suka, nie dość, że mnie zdradziła z czarnuchem, to zepsuła mój związek z Paulą!
- Bartek – podszedł do mnie Ziomek – Jeszcze nie wszystko stracone, teraz chociaż, nic Cię koło niej nie trzyma
Fakt. Miał racje. Teraz mogę być z Paulą! Pojechałem z Ziomkiem i Agą do nich i się tam przespałem.
***Perspektywa Pauliny***

Weszliśmy do środka.

- Tak bardzo kochasz siatkówkę, że nawet moją koszulkę do spania musisz mieć treningową? – zapytał
- Jasne – zaśmiałam się.
- Lecę się umyć – powiedział
- Ok. – uśmiechnęłam się, pocałował mnie i poszedł, a ja weszłam do sypialni i wgramoliłam się pod kołdrę. Już prawie usypiałam kiedy poczułam ręce oplatające mnie w tali, odwróciłam się i otworzyłam oczy
- Śpij słonko – puścił mi oczko.
- Dobranoc – pocałowałam go i się w niego wtuliłam
- Dobranoc – powiedział i pocałował mnie we włosy. Usnęliśmy
***Perspektywa Andrzeja***
Obudziłem się, spała. Jak najostrożniej wyszedłem z łóżka i zszedłem na dół, z nadzieją zrobienia śniadania. Nagle usłyszałem dzwonek do drzwi. Otworzyłem je i zobaczyłem rodziców
- Mama? Tata? Co Wy tutaj robicie? – ucieszyłem się i przytuliłem ich.
- Jesteśmy tylko na godzinkę, przejezdnie – powiedział tata
- Wchodźcie! – powiedziałem i przepuściłem ich w drzwiach. Rozebrali się, zrobiłem im kawy i siedliśmy w jadalni i rozmawialiśmy.
- Andrzej, Ty to musisz tutaj zrobić remont – powiedziała moja mama – To wnętrze w ogóle do Ciebie nie pasuje – no tak, pani architekt wnętrz.

- Myślę, nad kupnem nowego mieszkania, gdzieś bliżej hali – powiedziałem

- Chyba drożej Cię to wyjdzie – powiedział tata

- Może i drożej, ale będę bardziej zadowolony, i mniej zanieczyszczę powietrza, bo będę mógł się z buta przejść na trening – zaśmiałem się a razem ze mą rodzice. Pogadaliśmy jeszcze pół godziny, a potem stało się to, czego najbardziej się obawiałem. Moja księżniczka wstała. Niby to się nic nie stało. Niby..

- Andrzeeeej zrooobisz mi herbatkę? – krzyknęła gdy schodziła po schodach i patrzyła, na swoje nogi. – O kurde – stanęła jak wryta gdy zobaczyła moich rodziców.
- Hej skarbie – pocałowałem ją – Mamo, tato to jest Paulina, Paulina to są moi rodzice – przedstawiłem ich sobie, podali sobie dłonie.
- To może ja się pójdę przebrać – powiedziała speszona (w sumie miała na sobie, tylko majtki i moją koszulkę, która ledwo co zakrywała jej tyłek)

- Nie no co Ty – powiedziała moja mama i złapała ją za rękę – siadaj – pokazała na krzesło, a ona siadła. Rozmawialiśmy o nas jeszcze piętnaście minut i moi rodzice zaczęli się zmywać.
- Dowidzenia – powiedziała Paula

- Dowidzenia – przytuliła ją moja mama
- Dowidzenia – powiedział mój tata i dał jej rękę.
- Cześć mama, cześć tata – powiedziałem, odpowiedzieli mi i wyszli, zamknąłem drzwi.
***Perspektywa Pauli***
Zamknął za nimi drzwi. Popatrzyliśmy się na siebie i wybuchneliśmy śmiechem.

- Wrona! Było mi powiedzieć, że Twoi rodzice są, albo wczoraj, że będą, nie wychodziłabym z pokoju. Albo przynajmniej bym się ubrała – pokręciłam  głową.
- Po co? Chociaż widzieli, jak moja dziewczyna ma piękne nogi – powiedział i podchodząc je „obczaił”
- Piękne? – zapytałam i podniosłam brew
- Śliczne – powiedział i mnie pocałował. Zjedliśmy śniadanie, ubrałam się i pojechaliśmy do mnie. W samochodzie rozmawialiśmy.
- Jak myślisz, mam sprzedać ten dom i kupić bliżej hali, czy ten wyremontować? – zapytał mnie
- Kupić obok hali i go wyremontować – powiedziałam pewnie
- Na pewno ? – zapytał
- Na pewno – przytaknęłam
- Dziękuję – wyszczerzył się
- Nie ma za co. – odwzajemniłam gest

- Ale będziesz musiała pomóc mi wybrać dom i zaprojektować go razem ze mną – powiedział i zaparkował na posesji Żygadło samochód.
- Myślałam, że Twoja mama jest architektem wnętrz – powiedziałam i wyszłam z samochodu
- No jest. – zaśmiał się – W ogóle to jakbyś zobaczyła swoją minę gdy zobaczyłaś moich rodziców, to byś pękła ze śmiechu – zaczął się śmiać
- No sorki, ale jakąś byś miał gdy byś zaprezentował się przed moimi rodzicami np. w samych bokserkach? – zapytałam i ze śmiechem złapałam jego rękę.
- Na pewno nie taką – powiedział i zaczął udawać moją minę, co mnie rozbawiło. Weszliśmy do domu cały czas się śmiejąc. Ale moja mina się zmieniła gdy zobaczyłam zdenerwowanego Ziomka przede mną z założonymi rękoma.
- Gdzie byłaś? – zapytał
- U Andrzeja – powiedziałam
- Nie łaska, było mnie poinformować? – zapytał zdenerwowany, ale nadal spokojnym głosem
- Wszyscy pojechaliście za nią do szpitala, jakby umierała, a ona tylko rodziła. Zapomniałam telefonu – wywróciłam oczami, a on chyba zdał sobie sprawę, że mam racje.
- Dobra, ale następnym razem, chociaż sms od Andrzeja z telefonu czy coś napisz, dobrze? – zapytał

- Jasne – powiedziałam i chciałam iść z Andrzejem na górę.

- A i w pokoju, czeka na Ciebie ktoś, kto chciałby z Tobą rozmawiać – powiedział i zaczęłam wchodzić na górę, a Andrzej za mną – może lepiej idź sama – dodał jeszcze, odwróciłam się do Andrzeja i spojrzałam na niego
- Zaraz przyjdę – westchnęłam
- Nie ma sprawy – powiedział i poszedł do salonu. Weszłam do pokoju.
Weszłam do pokoju i ujrzałam uśmiechniętego od ucha do ucha Bartka
- Hej – powiedział i podszedł do mnie
- Cześć – fuknęłam – A Ty co się tak szczerzysz jak mysz do sera? – zapytałam po czym dodałam – Taką ładną masz córeczkę? – wywróciłam oczami.
- Możemy dalej być razem – powiedział i chciał mnie przytulić, ale się odsunęłam marszcząc brwi
- O co Ci chodzi? – zapytałam patrząc na niego, jak na idiotę.

- Aśka mnie zdradziła, z jakimś czarnuchem, dziecko jest czarne, więc na pewno nie moje – powiedział uśmiechając się.