69. Ej! Tylko nie wrona!

- Niech Ci będzie – powiedziałam obojętnie i obkręcając się trochę plecami do niego popatrzyłam na swoje paznokcie.
- No nie bądź taka obojętna – przysunął mnie do siebie i przytulił się do moich pleców. Musnął mój policzek.
Pogadaliśmy pół godziny i poszliśmy spacerkiem do domu. Na posesji Żygadło, przed drzwiami stanęliśmy jeszcze na chwilę. Splotłam drugą rękę z jego ręką i stanęłam na palcach. Pocałowałam go a od odwzajemnił gest. Po pocałunku, dał mi buziaka w czoło i weszliśmy do środka. W przedpokoju gdy zdejmowaliśmy buty, kurtki słyszałam czyjąś kłótnie, chyba wiem nawet kogo…

- No i co tu stoisz w oknie i na nią patrzysz? – powiedziała Aśka.
- Daj spokój – powiedział Kurek.
- Jakie daj spokój! Bartek… Jak widzisz ona już jest znowu szczęśliwa – powiedziała.
- Ale to Tylko przez Ciebie nie ze mną – fuknął.
- Jakie przeze mnie! – krzyknęła – Bartek sorry, ale sama sobie dziecka nie zrobiłam!
- Nie krzycz! – uniósł się – mówiłaś, że bierzesz tabletki – westchnął.
- Bartek! – krzyknęła – Bartek – powtórzyła i jęknęła z bólu.

- Boże! – krzyknął Kurek – Ona chyba rodzi!! – i nagle wszyscy byli koło nich, w kuchni, a ja z Wroną stałam na przedpokoju. Wzięli ją na ręce (Bartek), włożyli to samochodu, i pojechali 3 samochodami (normalnie jakby umierała czy coś, a ona przecież TYLKO rodzi) W jednym Bartek, ona, Ziomek, Aga i Karol, a w drugim jej 3 przyjaciółki, a prowadził Fabian, a w 3 pojechali Iwona z Krzyśkiem i Piotrek. Spojrzałam na Andrzeja a on na mnie.
- No to mamy pustą chatę – krzyknęłam i zaczęłam tańczyć i skakać. A po chwili obydwoje wybuchnęliśmy śmiechem. – Co robimyyy? – zapytałam i oparłam się o ścianę bokiem.
- Dzisiaj grają mecz młodzi Bełchatowianie – chciał mówić dalej ale ja mu przerwałam
- No to na co czekamy? – zaśmiałam się i pociągnęłam go do wyjścia. Założyliśmy buty i kurtki, zamknęłam drzwi i wyszliśmy. – Chyba jestem trochę źle ubrana na mecz – zaśmiałam się.
- E tam – powiedział i oblukał mnie od góry do dołu.
- Dobra poczekaj na mnie – powiedziałam, szybko otworzyłam drzwi i wleciałam do garderoby.Przebrałam się i wyleciałam z domu, zamykając na klucz drzwi. Pojechaliśmy na mecz. Staliśmy sobie przy barierce i bawiliśmy w komentatorów.
- Idę po picie – powiedział, dał mi buziaka w policzek i skierował się do automatu przy którym (tak na marginesie) się zapoznaliśmy. Oglądałam dalej mecz. Nagle gdy patrzyłam na nazwiska na koszulce i popatrzyłam na rezerwowych jeden odwrócił się i spotkałam się z jego wzrokiem.
- Ta jaka śliczna, zaczekaj na mnie po meczu ok.? – powiedział, wyszczerzył się, pokręciłam głową na znak że nie. Oodwrócił się patrząc na grę. Kiedy chwile później odwrócił się jeszcze raz poczułam pocałunek na swoim policzku. Popatrzyłam na Andrzejka i się uśmiechnęłam. Podał mi fante. Spojrzałam na tego z rezerwowych, miał otwartą buzię i patrzył z niedowierzaniem.
- Zamknij buźkę bo Ci ślinka leci – puściłam mu oczko i odwracając się do Andrzeja pocałowałam go.
- Wiesz kto to? – zapytał z uśmiechem.
- Nie mam pojęcia – powiedziałam i napiłam się fanty.

- Mój brat – powiedział a ja mało co nie wyplułam fanty i zaczęłam się śmiać. Ten jego brat właśnie wszedł na boisko. No nie powiem, niezły jest.

Usiedliśmy na krzesełkach i nagle wokół nas zebrało się dużo osób, prosząc Wronę o autograf. Właśnie podpisywał jakiejś dziewczynie, która była ostatnia, kartkę markerem i nagle skierował go na moją koszulkę i pod napisem „Boys” złożył swój autograf.
- No co robisz! – krzyknęłam rozbawiona.

- Podpis pod właściwym miejscem – poruszał brwiami.

- Moja ulubiona koszulka! No! – powiedziałam i siadłam dalej od niego. Mecz się skończył, i już przestałam być na niego zła. Z uśmiechem na ustach przyszedł do mnie, złapał za rękę i wyszliśmy z Sali. Rozmawialiśmy i nagle spojrzałam na moją koszulkę.
- Wiesz ładnie wygląda – zaśmiałam się.
- No bo mój autograf tam jest – poruszał brwiami i pocałował mnie w czubek głowy.

Poczekaliśmy przed salą 20 minut i wyszedł ten brat Andrzeja.

- Siema młody – przybił sobie sztamę z bratem.

- Siema Andrzej – uśmiechnął się – Hej, Kacper jestem – podał mi rękę.

- Paulina – uścisnęłam ją z uśmiechem – Miło mi.

- Mi też – zaśmiał się – Stary, nie mówiłeś, że masz dziewczynę – zwrócił się do Wrony.

- Może dlatego, że razem to my jesteśmy dopiero jakieś 3 godziny – zaśmiał się.

- Dobra, usprawiedliwiam – zaśmiał się.

- Dobrze grasz – powiedziałam z uznaniem.

- Dzięki, wzoruję się na bracie – szturchnął Andrzeja łokciem i wszyscy się roześmiali.

- A Ty? – zapytał – Grasz w coś?

- Siatkareczka – powiedział Andrzej i objął mnie ramieniem, po czym pocałował w czubek głowy.

- I to jaka ładna – poruszał brwiami.

- Ejej! Uważaj sobie młody – pogroził bratu palcem.

- Ej no ale to nie fer, zawsze masz ładną dziewczynę, a na dodatek jeszcze gra w siatkówkę, co równa się z tym, że wie wgl co to. – zrobił smutną minkę.

- Cóż, farta mam – wzruszył ramionami Andrzej.

- Czy nie obrazisz się jak spytam..

- Ile mam lat? – przerwałam mu a on pokiwał głową – Nie no co Ty, 17 – uśmiechnęłam się.

- Ej no ona jest rok ode mnie młodsza, mogłaby być moją dziewczyną – roześmiał się Kacper.

- Ale jest moją – odwzajemnił gest Andrzej i wtedy wyszła reszta drużyny Kacpra.

- To ja się będę zbierał – powiedział – Siema Andrzej – znów przybili sobie sztamy – Hej Paulina – pocałował mnie w policzek.

- Papa – zaśmiałam się.

Weszliśmy do samochodu. Jedziemy, jedziemy, a ja nie wiem gdzie my jedziemy!
- Wrona… - powiedziałam niepewnie.
- Ej! Tylko nie wrona! – powiedział oburzony.
- Andrzej.. Gdzie ty do cholery jasnej mnie wieziesz? – zapytałam uśmiechając się.
- Jedziemy do mnie nie będziesz nocować sama – powiedział, a ja pokręciłam głową z uśmiechem.
- A może już wrócili? – zapytałam.
- Serio miała urodzić w 2 godziny? – zaśmiał się.

- Oj no ale możliwe, że oni wrócili..

- No jak nie chcesz jechać do mnie to było tak od razu – powiedział i zaczął zawracać.
- Daj spokój – zaśmiałam się – jedź – popatrzyłam na niego.
Pojechaliśmy do niego. Włączył jakiś film, zrobił popcorn i oglądaliśmy. Po połowie drugiego filmu powiedziałam wtulona w niego:
- Andrzej, jest 1 w nocy…
- O kurde – zaśmiał się – czekaj pójdę Ci naszykować ręcznik, szczoteczkę i jakąś koszulkę do spania – powiedział i poszedł.
Po 2 minutach przyszedł i dał mi to wszystko.
- Ale ja nie chce tej koszulki – powiedziałam i zrobiłam smutną minkę 5-letniej dziewczynki.
- Idź sobie wybierz jakąś, w szafie jest, drugi pokój na prawo na piętrze – powiedział sprzątając. Poleciałam do jego szafy i oglądając koszulki wybrałam jego treningową koszulkę (czystą, wąchałam). Umyłam się, wyszłam z łazienki i szukałam Andrzeja którego nigdzie nie było. Weszłam jeszcze raz do salonu, i zobaczyłam, że drzwi do tarasu są otwarte. Po cichu weszłam i zobaczyłam Andrzeja stojącego i patrzącego na księżyc. Zasłoniłam mu oczy, a on je złapał i odwrócił się do mnie przodem. Zaplątałam ręce wokół jego szyi, a on nachylił się i chciał mnie pocałować. Odchyliłam się do tyłu a on się wyszczerzył i łapiąc kurczowo przyciągnął do siebie, łącząc nasze usta w namiętnym pocałunku.