57. To może pokaż?

Kiedy weszłyśmy nikogo nie było na Sali. Weszłyśmy do szatni i tam były wszystkie dziewczyny. Przebrałyśmy się i poszłyśmy na sale. Tam był trener i drugi „trener” czytaj Andrzej.

- Rozgrzewka! – krzyknął Andrzej. A ja popatrzyłam na niego z jedną podniesioną brwią – No już już – krzyknął na mnie i się wyszczerzył. Przekręciłam oczami i zaczęłam biec. W czasie gdy my się rozgrzewałyśmy on rozmawiał z trenerem. Gdy skończyliśmy 25 minutową rozgrzewkę podeszliśmy do trenerów.
- Dziś Andrzej prowadzi trening, ja muszę coś załatwić – powiedział trener i wyszedł.

- Dziś dopracowujemy technikę. Robimy sekcje. Przyjęcie, rozegranie, atak. Trzy sekcje. Rozgrywające tu – i zaczął swoje przemówienie. Potem wytłumaczył nam co robić i patrzył i ewentualnie poprawiał, pomagał. Podszedł do mnie. Popatrzył chwilę i poszedł dalej. Kiedy już wszystkich poprawił (oprócz mnie), zmienił nam ćwiczenia. Podszedł do wszystkich a potem do mnie.
- Wyżej wyskocz przy tej wystawie – powiedział
- Ok. – powiedziałam i skakałam trochę wyżej.
- Bardziej miękkie palce – powiedział spokojnie
- No przecież miękko jest – powiedziałam zirytowana

- Ale nie może być nic słychać, jak odbijasz – odparł

- To może pokaż? – zapytałam

- Jasne – powiedział i odbił.
- Przecież odbijam tak samo – powiedziałam i zmarszczyłam brwi

- U Ciebie jest głośniej – powiedział
- To sobie odbijaj – powiedziałam i siadłam na ławce i napiłam się wody.

- Nie przesadzaj – powiedział – chodź tutaj – przywołał mnie ręką

- No chyba śnisz – powiedziałam – Odbijaj sobie sam – powiedziałam i poszłam do szatni. Przebrałam się szybko i wyszłam. W drzwiach wpadłam na jakiegoś chłopaka.
- Oj sorki – powiedziałam

- nie ma za co – uśmiechnął się rozbrajająco. Uśmiechnęłam się lekko i poszłam dalej. Usłyszałam jeszcze:

- Jakbym wiedział, że takie dupy tutaj, to bym się uczesał

Na te słowa zaczęłam się śmiać.

*** W tym samym czasie. Perspektywa Andrzeja***
Kiedy wyszła stanąłem bezradnie i popatrzyłem na reszte dziewczyn.

- Co to było? – zapytałem

- Jej humorki – powiedziała Aśka – musisz się przyzwyczaić – odparła

- Ale ona tak codziennie? – zapytałem

- Zgaduj – powiedziała Aśka

- No nie wiem, powiedz mi – odparłem

- Jakoś tak co miesiąc, przez jakieś 5 dni – zaśmiała się

- Boże przez całe pięć dni, będzie mieć takie humorki? – złapałem się za głowę – przecież ja z nią zwariuję – powiedziałem a wszystkie się zaśmiały. Poprowadziłem jeszcze pół godziny trening, a potem weszła na sale grupa chłopców. Dziewczyny poszły się przebrać, a ja poszedłem do niej, ale po drodze, zahaczyłem o automat i kupiłem dwie gorące czekoladę. Zapukałem.

- Spadaj Andrzej – krzyknęła zza drzwi. Uchyliłem je i zobaczyłem ją leżącą na łóżku i robiącą coś na lapku. Wychyliłem zza drzwi kupki z gorącą czekoladą. – No dobra wchodź – powiedziała, a ja uśmiechnięty siadłem obok i dałem jej czekoladę.

- Co robisz? – zapytałem

- Gram w simsy – powiedziała całkiem poważnie
- Co? – zapytałem i siadłem tak, że widziałem co robi. Zacząłem się śmiać – serio Simsy? – zapytałem i położyłem głowę na jej ramieniu.

- Tak serio – powiedziała i napiła się trochę czekolady. Do obiadu czyli jakąś godzinę graliśmy w simsy.
- Nie! Ona nie może go zdradzić – krzyknąłem ( tak trochę nas wciągnęła ta gra )

- No ale to nie będzie ciekawiej, ile może być tylko z nim? – zapytała

- W życiu też z takiego założenia wychodzisz? – zapytałem i się zaśmiałem

- Co? – zapytałam z uśmiechem

- No też sądzisz, że tak długo z jedną osobą nie można być? – zapytałem całkiem poważnie

- Głupi? – zapytała i odepchnęła lekko moją głowę. – W życiu – uśmiechnęła się – Prawdziwe uczucie, co by się nie działo, nigdy nie przemija – powiedziała i zamknęła laptopa – Idziemy na obiad – wstała

- Czyli kochasz jeszcze Bartka? – zapytałem, a ona od razu zmarkotniała – Przepraszam – powiedziałem

- Nie spoko – uśmiechnęła się – Wiesz, chyba nie, nie wiem – powiedziała i wyszła. Stanąłem w miejscu – No idziesz czy nie? – zapytała i się wychyliła do mnie

- Idę idę – powiedziałem i z uśmiechem wyszedłem, a ona zamknęła drzwi.
*Perspektywa Pauli *
 Poszliśmy na obiad. Po obiedzie dzisiaj zajęcia na siłce. Po zrobieniu przydzielonych mi ćwiczeń, umyłam się, przebrałam i poszłam do pokoju. Z racji tego, że skończyłam o pół godziny wcześniej, wzięłam z szafki chipsy i siedziałam na fejsie. O 18:20 zeszłam na dół na kolacje. Zjedliśmy i poszłyśmy na górę, spakować się na basen. Dowiedziałam się, że obok basenu jest lodowisko. Stwierdziłam, że sobie pojeżdżę, więc zeszłam na dół, bez żadnego plecaka.

- A Ty ręcznika nie potrzebujesz? – zapytał ze śmiechem Andrzej.

- Nie – wzruszyłam ramionami.