88. Wybaczysz mi?

Porozmawiać z nim? W sumie, jestem ciekawa, co ma mi do powiedzenia. Czemu nie. Gorzej już chyba z nami być nie może. Stwierdziłam, że porozmawiam z nim przed kolacją. Najpierw jednak muszę zapytać Kasi, co jej takiego powiedział i co najważniejsze, co ona mu powiedziała. Teraz skupiamy się na treningu. A nie, nie, nie! Najpierw to skupiamy się na prezencie od Igły. Poleciałam szybko do Igły i Ziomka pokoju. Zapukałam. Otworzył mi Ziomek. Uśmiechnęłam się do niego i weszłam do pokoju.

- Nagroda. – odchrząknęłam.

- Łap! – rzucił we mnie jakąś bluzą. Spojrzałam na nią. Jego bluza klubowa! Asseco Rasovii z nazwiskiem Ignaczak. Zaczęłam piszczeć.

- Dziękuję, dziękuję, dziękuję – rzuciałam się na niego. Gdy już go wyściskałam i stanęłam, wskazał swój policzek. Dałam mu soczystego, długiego buziaka w policzek z głośnym mlasknięciem na koniec. Założyłam ją.

- Proszę – uśmiechnął się. Wyszczerzyłam się i wyszłam. Wróciłam się jeszcze.

- Kocham Cię – krzyknęłam.

- Wiem! Ja Ciebie też! – odkrzyknął, gdy byłam już na korytarzu. Odwróciłam się w stronę tamtego pokoju i uśmiechnęłam się sama do siebie. Nagle przedemną wyrósł ktoś, a ja piepsznęłam w niego i runęłam jak długa na ziemie.

- Szlak by to trafił – powiedziałam i wstałam.

- Przepraszam – powiedział.

Spojrzałam w górę.

- Nie ma za co. – powiedziałam – Moja wina.

- Porozmawiamy? – zapytał.

- Masz 5 minut. – westchnęłam. Spojrzał na mnie zdziwiony.

- Naprawde?
- Jak nie chcesz, to możemy nie rozmawiać. – wzruszyłam ramionami i chciałam go wyminąć, ale złapał mnie za rękę.

- Wiesz, że chce.

- Wiem.

Poszliśmy na ławkę przed ośrodkiem. Usiadłam po turecku przodem do niego. Patrzył się na mnie z 2 minuty w ciszy.

- Masz jeszcze tylko 3 minuty, wydaje mi się, że do rozmawiania należy użyć ust. – Po tych słowach się otrząsnął.

- Chcę Cię przeprosić – powiedział – Wiem, że nic mnie nie usprawiedliwi, ale ja zobaczyłem w gazecie Twoje zdjęcie z Pawłem, potem przyjeżdżam do domu, a on siedzi u nas.. Może za dużo wtedy nie myślałem..

- Andrzej, błagam Cię. Widziałeś w jakim był stanie. Miałam go tak zostawić płaczącego i powiedzieć mu „Nie nie przytulaj mnie, bo Andrzej może to, albo tamto”? No zastanów się trochę. Nie chce nic mówić, ale to Ty się kurde prawie całowałeś z jakąś niunią, gdyby dziennikarz nie podszedł, to kto wie, może i byście się całowali na środku i to wy byli w gazecie na pierwszej stronie jako para tygodnia. – Zakończyłam swój monolog. Spojrzał na mnie. Nie wiedział co powiedzieć. – No słucham, kto to był? – zapytałam

- To była moja koleżanka. – powiedział

- Koleżanka? – zapytałam.

- Tak… Koleżanka..

- A co ona tam robiła? – zapytałam

- No zaprosiłem ją.

- Jasne, i to Ty masz być zazdrosny o mnie i wytykać mi, że śpie z każdym po kolei, a ja mam normalnie patrzeć jak miziasz się z jakąś blondyną? – zapytałam

- Za to też przepraszam, bo ja nie wiem czemu, ale ona mnie oczarowała…

- No to nie mamy o czym mówić. – przerwałam mu i wstałam.

- No Paulina! Nie zachowuj się jak dziecko!
- Znowu zaczynasz? - zapytałam i siadłam znowu. – Zobacz jaki Ty jesteś w stosunku do mnie. Raz przepraszasz, potem na mnie krzyczysz.

- Wiem, przepraszam, ale ja mam mętlik w głowie.

- Może po prostu mnie już nie kochasz? Może ta blondynka Cię tak oczarowała, że się w niej zakochałeś? – zapytałam ze łzą na policzku.

- Ja nie wiem – schował twarz w dłonie. Po chwili jednak podniósł wzrok.

- Czego nie wiesz? – zapytałam – Prosta sprawa, kochasz ją lub nie. Tak lub nie.

- Ja Ciebie kocham – powiedział i złapał mnie za ręce. Odruchowo je przyciągnęłam do siebie.

- Jakbyś mnie kochał, to ona by Cię nie oczarowała. – powiedziałam.

- Wiem, ale ona dla mnie nic nie znaczy, naprawdę Cię kocham. – spojrzał mi w oczy.

- Nie wiem, nie mam pewności – powiedziałam i wstałam.

- No i gdzie idziesz? – zapytał – Porozmawiajmy jak dorośli.

- Kurwa mać, ja z Tobą rozmawiam jak dorosły. Ale Ty się zachowujesz jak dziecko. Raz jesteś milusi, raz chamski.

- Dobra, przepraszam za to też – wciął mi się – Wybaczysz mi? – zapytał. Spojrzałam na niego i patrzyłam przez jakiś czas.

- Przyjaciele. – powiedziałam.

- Co? – zapytał

- Przyjaciele, albo nie wybaczam. – powiedziałam.

- Jak to? Chcesz, żebym był Twoim przyjacielem? A jak Bartek, chciał Ci zaproponować przyjaźń, to powiedziałaś, że nie możesz być jego przyjaciółką, bo nie chcesz widzieć jak układa sobie życie z kimś i tym kimś nie jesteś Ty..

- Wiem co mówiłam, ale to była inna sytuacja. Decyduj się. Przyjaciele czy nie? – zapytałam i wyciągnęłam przed niego rękę. Spojrzał na mnie i na rękę.
--------------------
Jeszcze raz przepraszam za tą całą długą nieobecność!
Nadrobię to, obiecuję! :)
Jak rozdział? Może być? Zobaczymy, może dzisiaj będzie jeszcze jeden.. :))
Aaa jeżeli chodzi o tej turniej, na którym byłam, to nam nie wyszło, zajęłyśmy 6 miejsce w grze i 6 w klasyfikacji końcowej, sędziowie strasznie przewalali, albo po prostu byli niedoszkoleni, bo strasznie młodzi. Ale ogólnie, mogę się Wam pochwalić, że zostałam powołana na kampy kadry Polski 00', z czego się naprawdę bardzo cieszę :) Do następnego! :* (Jeżeli ktoś wgl jeszcze to czyta.)