87. Tak, kocham Cię.

 Zgodzić się czy nie? Oto jest pytanie.. Nie myśląc za dużo pokręciłam przecząco głową.

- Nie. – powiedziałam i po policzku poleciała mi łza. – W ogóle to, mnie tu nie ma. Żyjcie tutaj tak, jakby mnie nie było ok.? – zapytałam i otarłam łzę.

- Nawet ja? – odezwał się Igła.

- Ty to wyjatek – powiedziałam i poszłam weszłam do stołówki. Wow byłam 2! Ale gdzie Kaśka? Spojrzałam za drzwi stołówki. Stała i gadała z Andrzejem. Tak bardzo ją kocham. Najlepsza koleżanka ever! Po zjedzonym śniadaniu poszłam do pokoju. Potem na trening. Ubrałam się w dres, założyłam skarpetki i klapki. Japonki. A co, nie będę przemęczać nóg w butach. Szłam tak, gdy nagle usłyszałam śmiechy.
- Stylowo! – krzyknął za mną Pit.

- Wiadomo – odkrzyknęłam nie odwracając się. Wiedziałam, że za mną idą wszyscy siatkarze. Oni mają teraz siłkę. Skręciłam i wpadłam na kogoś.

- O a tu jest nasza siatkareczka, Paulina. Paula powiedz widzą dzieńdobry – mówił Igła kierując na mnie kamerą.

- Witam, witam – uśmiechnąłam się – Ale nie nagrywaj mnie, za brzydka na Igła Szyte – powiedziałam

- Chyba za ładna! – krzyknął z boku Winiar. Pokręciłam głową z uśmiechem i odeszłam. Po treningu, ścigałam się z Kasią, kto pierwszy się myje i wygrywając zajęłam łazienkę. Po 20 minutach wyszłam z łazienki, a do niej na szybkości weszła Kaśka. Nagle ktoś zapukał do drzwi. W myślach błagałam, żeby to nie był żaden siatkarz. Otworzyłam drzwi. Siatkarz.

- Rozpieszczasz swoich fanów tą kamerą – powiedziałam, gdy zobaczyłam Igłę z kamerą w dłoni.

- A to właśnie nasza Paulinka. Tak właśnie mieszka. Tu jest jej łóżko, tu jest łóżko Kasi, tu jest ich bałagan ubraniowy – pokazał na krzesło pełne czystych koszulek jeszcze w folijkach, tych czerwonych z napisem Polska. – A tu, łooo A tutaj mają żelki – pokazał na złote misie haribo leżące pod łożkiem.

- Jak Ty to wychaczyłeś? – zapytałam zdziwiona

- Wzrok żelkożercy – skwitował – Ale jak trener się dowie…

- Nie dowie się – przerwałam mu. Przekręcił kamerę na siebie.

- No dobra, nie dowie się. – i wyłączył kamerę. – Jak tam pięknoto? – zapytał i siadł na łóżku.

- Mów co chcesz – zmrużyłam oczy.

- Za 10 minut idziesz na spacer. – uśmiechnął się. – Taki 10 minutowy.

- Że niby z kim? – zapytałam

- Niespodziankaaa – oznajmił i rozkładając ręce zaczął nimi robić dziwne ruchy, jakby wkręcał żarówki, czy coś w tym stylu.

- Igła błagam Cię. – westchnęłam i rzuciłam się na łóżko.

- No co? – zaczął mnie łaskotać.

- Nie wkurwiaj mnie. – przekręciłam się na plecy.

- Paskuda jedna – skwitował.

- Ty nie lepszy – pokazałam mu język. – Nie idę z żadnym siatkarzem na spacer. ŻADNYM. – przeliterowałam mu ostatnie słowo.

- Nawet ze mną i Ziomkiem? – zasmucił się.

- No dobra to z Wami mogę iść. – powiedziałam.

- To za 10 minut na dole. – powiedział – na dworze, już będziemy - wyszedł. Wstałam i podeszłam do szafy. Gdy już wybrałam w czym idę. Ubrałam się w to i zeszłam na dół. Poszłam do trenera, powiedziałam, że idę się przejść. Zgodził się. Poszłam przed ośrodek, ale zamiast zobaczyć Igłę i Ziomka, zobaczyłam Bartka. Pokręciłam głową i odwracając się, chciałam wejść do środka.

- Jak pójdziesz dostaniesz prezent. – zjawił się przedemną Igła.

- Jaki? – zapytałam.

- Oryginalny, niezastąpiony, genialny! – powiedział entuzjastycznie.

- No dobra. – westchnęłam i poszłam w stronę Bartka. – Nie, miałam się z wami nie kontaktować – westchnęłam i chciałam wrócić.

- Chodź. – złapał mnie za rękę i troszkę pociągnął za sobą. Spojrzał na mnie i obkręcił mnie wokół swojej ręki, jak w tańcu i póścił moją rękę. – Ślicznie wyglądasz.

- Dziękuję – zaśmiałam się – ale to nic nadzwyczajnego, spodnie, bluzka i buty.

- Nawet jak byś założyła worek to byś ładnie wyglądała.

- Jasne, jasne – zaśmiałam się.

Szliśmy chwilę w ciszy. Nagle siadł na ławce. Widząc to, też siadłam.

- Chciałbym, żebyś była szczęśliwa, żebyś się uśmiechała. – powiedział – Co mogę zrobić?

- Chyba nic. – westchnęłam. – Chciałam odciąć się tutaj od Was wszystkich, ale widzę, że nie mogę, bo to jest dla Was za dużo.

- To nie tak. – powiedział szybko. – Po prostu martwię się. Niby miało Ci być lepiej, ale Ty nawet grając się nie uśmiechasz. – powiedział.

- Za góra tydzień mi minie, naprawdę – uśmiechnęłam się lekko.

- Nie może już teraz? Może powinnaś z nim porozmawiać, może jak go wysłuchasz i przyjmiesz przeprosiny, może będzie Ci lepiej? Byłaś szczęśliwsza, będąc z nim, może powiniście do siebie wrócić? – zapytał

- Serio jesteś za tym, żebym do niego wróciła? – zdziwiłam się.

- Jeżeli dzięki temu, będzie Ci lepiej, będziesz szczęśliwa, to tak. Jak się kogoś kocha, to się chce tylko i wyłącznie szczęścia tej osoby. – uśmiechnął się lekko.

- Kochasz mnie? – zapytałam zdziwiona. Coraz bardziej mnie zadziwia.

- Tak, kocham Cię, nigdy nie przestałem. – powiedział. – I nigdy nie przestanę. – stwierdził. Spojrzałam na niego. Chyba mówił na serio.

- Przecież ja.. Ja Ci dużo złego wyrządziłam. To znaczy, no bo, nie chciałam z Tobą rozmawiać, nie chciałam Cię wysłuchać, przekreśliłam Cię, gdy się dowiedziałam o jej ciąży, potem jak się okazało, że to nie Twoje dziecko, to nie chciałam do Ciebie wrócić… - Chciałam wyliczać dalej ale mi przerwał.

- To się nie liczy – stwierdził. – To się wyniosło z danej sytuacji, nie mogłaś 4 miesiące czekać na mnie i myśleć, że może jednak, to nie będzie moje dziecko.

- Wracamy już? – zapytałam.

- Jeżeli chcesz, to czemu nie – powiedział wstając. Szliśmy chwilę. Poczułam, że chciałabym się teraz do kogoś przytulić. Spojrzałam na Bartka. Chyba wiedział o co chodzi, bo od razu mnie przytulił.

- Dziękuję – powiedziałam.

- Nie masz za co. – odparł. Wróciliśmy do środka. – Porozmawiaj z nim. – puścił mi oczko i każdy rozszedł się w swoją stronę.

Porozmawiaj z nim, porozmawiaj z nim, porozmawiaj z nim.. Porozmawiać z nim? Znów to samo pytanie..
-----------------
Jednak, udało mi się dodać coś przez 20. :) Trener się zgodził, że jak ktoś mieszka blisko, to jak bardzo chce, może wyskoczyć na 2 godzinki do domu, odrazu pomyślałam o dodaniu rozdziału, a że mieszkam blisko, to mama po mnie przyjechała i takim sposobem mamy 87 :)
Przepraszam za tak długą nieobecność :(
Mam zgrupowanie i nie mam jak wziąć tam laptopa, na którym są wszystkie rozdziały, pozatym 3 treningi dziennie + posiłki i jakieś tam dodatkowe rzeczy, typu spacery poobiednie. Jestem strasznie zmęczona, a jeszcze czekają mnie takie 7 dni.
Przepraszam jeszcze raz, następny 20 lipca :*